انواع تیکنر مخلوطی از مواد جامد و مایع یا دوغاب را به دو بخش شامل دوغابی تغلیظ شده که دربرگیرنده بیش‌تر ذرات معلق است و نیز سرریزی عمدتا به‌شکل آب زلال (یا حلال اسیدی در فرآیند لیچینگ) دارد تفکیک می‌کند.

جدایش در این فرآیند با بهره‌گیری از نیروی جاذبه صورت می‌پذیرد؛ به‌بیانی دیگر تفاوت در فازهای دانسیته است که منجر به‌جدایش ذرات جامد و مایع می‌گردد که در صنعت معدن، استفاده از تیکنر به‌منظور ته‌نشینی، علاوه‌بر محصول، قابل اعمال بر باطله‌های معدنی نیز هست.

در طراحی تیکنرهای نرخ بالا (HRT) میزان افزایش یا بارگذاری جامدات، قطر مخزن مورد نیاز را تعیین می‌کند و این در حالی است که در تیکنرهای فشرده‌سازی بالا (HCT) و تیکنرهای خمیری، بایستی عمق بستر یا حجم جامدات در تیکنر به درستی انتخاب گردد تا چگالی پاریز دلخواه به دست آید.

با افزودن پلیمر فلوکولانت (Flocculants) و افزایش عمق بستر جامدات در تیکنرها، امکان دستیابی به درجات بالاتری از جدایش میسر می‌شود. در ترکیبات رقیق‌تر حاوی جامدات و مایعات، رفتاری به مانند مایعات دارند و در غلظت‌های بالاتر به شکل خمیر یا پلاستیک مذابی با تنش تسلیم بالا هستند.

در سطوح بالای جدایش، افزایش تنش تسلیم ممکن است به سقف محدودیت پمپ‌شوندگی برسد که یکی از موانع اصلی جهت دستیابی به درجات بالاتری از جدایش است.

بر خلاف سازه ساده انواع تیکتر، تماشا یا اندازه‌گیری آنچه که درون آن رخ می‌دهد، امری بسیار دشوار است. همین امر سبب شده است که در طراحی انواع تیکنر، سهولت در کنترل و مانیتور کردن فرآیندهای صورت گرفته از اولویت بیشتری حتی نسبت به بازدهی کلی برخوردار باشد.